РЭЛІГІЙНАЯ АБШЧЫНА
ХРЫСЦІЯН ВЕРЫ ЕВАНГЕЛЬСКАЙ

www.ратаванне.Бог

www.спасение.Бог

Як гэта было...

... звычайны чэрвеньскі дзень, перыяд падрыхтоўкі да школьных іспытаў. Раздаецца тэлефонны званок, у слухаўцы чуецца просьба маёй сяброўкі да яе прыехаць. Прыязджаю, мы ўладжвалі ўсе пытанні, і я, за адсутнасцю магчымасці свабоднага доступу ў Інтэрнэт, прашу ў сяброўкі даць мне гэтую магчымасць, каб павіншаваць траюраднага брата з Днём нараджэння. Зайшоўшы на сваю старонку ў сацыяльнай сетцы VK, бачу, што да мяне ў сябры хоча дадацца незнаёмы мне хлопец. Хачу адзначыць, што ніколі зносінамі ў сацсетках старалася не злоўжываць, не шукала прыгод, і, шчыра сказаць, не верыла, што са знаёмстваў праз "блакітны экран" можа нешта атрымацца. Не верыла, пакуль не праверыла. Абмяняўшыся са мной толькі парай паведамленняў, ён прапанаваў мне сустрэцца. Было шмат думак, шмат сумневаў перад тым, як прыняць рашэнне. Але нешта ў маёй юнай, на той момант 16-гадовай, натуры падказала пагадзіцца на гэтую сустрэчу ...

Думаю, трэба зрабіць невялікае адступленне.

Я нарадзілася не ў хрысціянскай сям’і. Мае бацькі развяліся, калі мне было 4 гады, таму расла без бацькі. Мама ўкладвала ўсе сілы ў маё выхаванне, каб вырасціць добрага чалавека. Наколькі я вырасла добрай, судзіць не магу, бо гэта было б не аб’ектыўна, але магу сказаць адно: мне заўсёды была чужая моладзь, якая выпівала, паліла, наведвала начныя клубы і вяла падобны лад жыцця. Гледзячы фільмы і тэлеперадачы, дзе я бачыла падобныя паводзіны, заўсёды задавалася пытаннем: "Няўжо я таксама так буду рабіць, калі вырасту?" А дзесьці глыбока ўнутры мяне жыла думка пра тое, што на гэтай зямлі таксама павінны быць людзі, якім гэта чужое. Такім чынам, вернемся да прызначанай сустрэчы.

... Гэта была звычайная прагулка, адна з сотняў тых, якія бываюць у юнацтве. Мы ішлі па горадзе, размаўлялі, елі марозіва, прыйшоўшы ў парк, пастралялі ў ціры. І хай наша знаёмства доўжылася ўсяго пару гадзін, здавалася, што мы ведалі адзін аднаго заўсёды. Гэтая сустрэча стала пачаткам нашага сяброўства. Былі тэлефонныя званкі, новыя сустрэчы і развітанні, добрыя словы і радасныя эмоцыі. Але, як гэта бывае ў тыя ж маладыя гады, доўжылася гэтая дружба нядоўга. Прашу, хай толькі дарагі чытач не падумае, што з аб’ектам майго аповеду што-небудзь здарылася, проста так склаліся абставіны. Прызнаюся шчыра, для мяне гэта было нялёгка. Мне вельмі падабаўся гэты чалавек, хацелася ведаць, як у яго справы, таму часам я дазваляла сабе пісаць sms-кі, каб гэтым пацікавіцца. На мае пытанні заўсёды прыходзілі адказы, і так мы час ад часу падтрымлівалі сувязь ...

Цяпер яшчэ адно адступленне, на гэты раз пра галоўнага героя апавядання.

На момант нашай першай сустрэчы гэтаму хлопчыку было 17 гадоў. Ён таксама з няверуючай сям’і, аднак, усе сваякі яго па татавай і мамінай лініі вернікі. Калі з ім пазнаёмілася я, ён ужо сам стаў наведваць пяцідзесятніцкую царкву, аднак я пра гэта не ведала. Чаму мне так хочацца паведаміць падрабязнасці з жыцця гэтага чалавека, можаце вы спытаць. І я адкажу: "Мы часта паўтараем, што трэба КАЗАЦЬ пра Хрыста, і так часта забываемся, што Яго трэба проста ПАКАЗАЦЬ". Ні за час нашых асабістых зносін, ні ў далейшым, ён ні разу не сказаў мне пра Хрыста. Але сваім жыццём і паводзінамі зарабіў у маіх вачах такі аўтарытэт, што справа заставалася за малым. Так, нехта скажа, што дзеля пачуццяў, дзеля маёй бязмежнай сімпатыі я магла быць гатовая на ўсё, і можа быць нават будзе мець рацыю. Але ў Бога для кожнага свой план. Вернемся да аповяду.

... У адной з такіх перапісак ён распавёў, што хор з яго удзелам будзе спяваць на Вялікдзень, і прапанаваў прыйсці ў царкву. Як і перад першай сустрэчай было шмат думак, складана было ўявіць, як гэта будзе, але, напэўна, жаданне проста з ім сустрэцца пераканала мяне пагадзіцца. Апускаючы падрабязнасці, скажу, што маё першае наведванне царквы не стала апошнім. Праз месяц пасля Вялікадня я пакаялася. І зноў нехта можа сказаць, што мае паходы на служэнні, зносіны з моладдзю і пакаянне як такое, было толькі дзеля яго. Не буду спрачацца, можа, і было, але толькі першы час. Пасля пакаяння маё жыццё стала змяняцца настолькі імкліва, што часам нават я сама за гэтым не паспявала. Памяняліся жыццёвыя каштоўнасці, погляды, адносіны з людзьмі: вельмі многае. Што і як у хрысціянскага жыцця мне было не вядома, таму герой майго апавядання быў для мяне кропкай апоры, прыкладам, на які хацелася раўняцца, варта сказаць, прыкладам годным!

На сённяшні дзень з моманту майго пакаяння прайшло амаль 4 гады. За гэты час я паспела зрабіць свае першыя хрысціянскія крокі ў царкве ў г. Пінску. Удзелы з моладдзю ў служэнні, паездкі, зносіны: усё гэта стала добрым падмуркам для пабудовы новага жыцця з Хрыстом. Цяпер вучуся ў г. Мінску, наведваю ц. "Гефсіманія" і стараюся жыць так, каб на некалі закладзеным падмурку вырас надзейны будынак.

Вам цікава, як склаўся лёс героя майго аповяду? Зараз яму 21 год, ён гарачы хрысціянін, скончыў місіянерскую школу, нясе служэнні ў царкве і мае вялікія планы на ніве Божай. А яшчэ ў канцы мінулага года Бог блаславіў яго выдатнай жонкай.

Заканчваючы сваю гісторыю, нагадаю, што мяне Госпад знайшоў у сацыяльнай сетцы, знайшоў людзей і абставіны, каб адкрыць мне дзверы збаўлення. Тых, хто не бачыць выхаду са складанай жыццёвай сітуацыі, я ні ў якім разе не заклікаю шукаць гэты выхад на прасторах Інтэрнэту, я толькі хачу сказаць, што Бог шукае вас, калі вы шукаеце Яго. А тым, хто ведае Хрыста не па чутках, жадаю стаць для каго-небудзь такім жа правадніком да выратавання, як герой майго аповяду для мяне.

Путь к Иисусу — Лето 2011 —

Вам рассказать хочу я, братья, сёстры,
Каков мой путь к Иисусу был.
Как я блуждала в мире грешном,
А Он нашел и возлюбил.

Не знала я, что есть жизнь с Богом,
Что есть другой, святой и чистый мир.
Не знала я, что грех со мной идущий
К спасенью путь мне преградил.

Но как же чуден, дивен наш Господь!
Он нас не раньше иль позже не спасает,
Как точно-точно в срок,
Когда умом мы созреваем.

И знает как, с кем познакомить,
Как всё устроить и свести,
И как до сердца достучаться,
И как на путь свой привести.

Так и меня Он свёл случайно
С одним из братьев как бы вдруг.
Не знала я, что в жизни
Всё закономерно так вокруг.

И вот однажды в канун Пасхи
Тот брат со мною говорил.
И тоже как бы так случайно
Меня он в церковь пригласил.

«Куда? Зачем? С кем? Почему?»
Мне страшно было. «Стоит ли идти?»
Но в тот момент, тогда Всевышний
Повёл меня по верному пути.

И вот на Пасху приезжаю,
Я из машины выхожу.
Знакомит брат меня с сестрою,
А сам: «Ну, всё, я ухожу».

«Я здесь одна! Я никого не знаю!
Зачем я здесь и почему?»
Такие мысли посещают.
Бороться с ними не могу.

А та сестра! Кто будет лучше…
А если б Бог не свёл и с ней?
Так окружить заботой, светом,
Как  мама окружает малышей.

Все было здорово, прекрасно:
Сестра, собранье, хор и Слово.
Но это всё принять тогда
Была я явно не готова.

Меня так рады были видеть,
Меня знакомили, и подходили.
А мои мысли как в тумане
От того места далеко бродили.

Я даже не могла предположить,
Что вновь когда-нибудь увижу эти лица.
И что из Дома этого — Источника воды
Ещё не раз придётся мне напиться.

А на пути моём к спасению
Еще один записан брат.
Он пригласил на молодёжное служение:
«Ты приходи, мы будем рады!»

И вот пришла я в тот четверг.
И снова страх во мне бродил.
Теперь же знаю точно я,
Что Дух Святой всё победил.

Что Он вершил во мне свою работу,
Что взгляды обновлял и утверждал,
И мелкими и верными шагами
Меня Он к покаянью направлял.

Я поняла, что дальше так нельзя,
Что нету в мире счастья без спасения.
И тем субботним вечером раскаялась,
Склонив перед Христом и душу, и свои колени.

И новый взгляд, и новый вздох,
И счастье новое, и новая душа,
Душа, обретшая спасенье.
Меняться жизнь вдруг начала.

Я радуюсь и солнцу, и луне,
Я радуюсь, что мама дышит.
Я радуюсь, что там, на небе вдалеке
Отец мои молитвы слышит.

Я радуюсь, что братьев и сестёр
У меня вдруг появилось очень много.
И знаю, что в любой момент
Они — мои опора и подмога.

И всё, что есть, всё, что имею,
Ему, Единому Творцу принадлежит.
Ему величье, честь и поклонение.
И в небеса душа моя летит.

Хочу всегда я славить Бога,
И жизнь свою прожить с Христом,
Чтоб там, на небе у престола
Жизнь вечную встречать с Отцом.
Эльвiра Белаус
Дата апублікавання: 15.05.2015

Убачыць Хрыста

  • Как это произошло... 22.08.2023 • Александра Новорай
  • О силе и славе Божьей, которые явлены в моей жизни 29.08.2022 • Сергей Наганович
  • А Он так неожиданно и так красиво вмешался в мою жизнь 25.05.2021 • Евгений Циранюк
  • Не ўважаючы сябе дасканалым 27.01.2016 • Эльвiра Белаус
  • РАТАВАЦЬ НЕЛЬГА ГУБІЦЬ 08.06.2015 • Эльвiра Белаус
  • www.ратаванне.Бог 15.05.2015 • Эльвiра Белаус

Как часто нашему слуху льстит фраза: "Всего добился сам!" В современном мире люди стараются изо всех сил, чтобы обрести независимость, чтобы стать на ступеньку выше, чем "серая масса". С одной стороны, это хорошо, когда люди трудолюбивы и много работают как по жизни, так и над собой, для того, чтобы что-то иметь. А с другой, становится очень печально, что постоянная надежда только на свои силы становится преградой для встречи с Великим Богом. Не редко встречается мнение, что веру в Бога придумали те, кто ни на что в этой жизни не способен. Им проще сидеть и ждать "подарок с неба". Что ж, каждое мнение имеет право на существование. Только очень хочется спросить: "На что будет ваша надежда, если у вас забрать здоровье, деньги и ваших близких?"

Здесь вы найдете "невыдуманные" истории людей, которым однажды посчастливилось обрести надежду, надежду, которая никогда не умрет. Если у Вас есть своя история, свяжитесь с нами!